Albrecht Paul: | Dinsdag, februari 05, 2002 09:17 |
Toch jammer dat hier het gemis op de voorgrond blijft. Het is een teken van trouw te laten zien en horen dat de afwezigheid van die geliefde, in dit geval een oma, evenveel pijn doet als toen. Tegelijk wordt daarmee beweerd dat je je niet meer ontwikkeld hebt en onbegrijpend kind bent gebleven. Dat is jammer. Het hangt er van af hoe lang dit geleden is, Rebecca, maar eens zul je die oma een andere rol moeten geven dan vastomklemde teddybeer. Ze krijgt een nieuwe rol in een ander verhaal. Als |
|
Bitanem: | Dinsdag, januari 22, 2002 18:19 |
Wat ee fout, m'n moeder is geadopteerd door haar grootouders moest er staan, sorry! Kiss Bitanem |
|
Bitanem: | Dinsdag, januari 22, 2002 18:18 |
Amais... Ik heb nog geen oma verloren. Maar wel m'n overgrootmoeder en drie opa's.. Jah, m'n moeder is geadopteerd geweest door haar ouders, zodoende. Ik was nog te jong om het te beseffen, vier was ik. Maar van m'n overgrootmoeder was ik al een puber... En ik aanzag haar als een tweede moeder.. Een hele moeilijke periode had ik achter de rug... Maar life goes on.. Hoe hard het ook moge zijn meis. Mooi verwoord van je hoor. Ik herken er van mezelf ook een verlies in van een vriend d |
|
rebecca: | Maandag, januari 21, 2002 18:55 |
mijn omatje lief, kwas nog zo jong en nu nog voel ik dezelfde pijn | |
Auteur: BlackBecks | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 21 januari 2002 | ||
Thema's: |