Tromgeroffel klinkt, als ik het podium betreed
Mijn lichaam lijkt rustig, maar in mijn handen staat het zweet

Mijn ogen dwalen rond, opzoek naar die ene blik
die ene waardering, die goedkeurende knik

Ik heb een brok in mijn keel, mijn mond is gortdroog
en als ik eindelijk begin te spreken, is mijn stem een octaaf te hoog

Maar dan gaat het beter, de handelingen komen en gaan
ik ben in mijn element, hier hoor ik te staan

Ik spreek en ik kijk, ik verwoord en ik bevraag
mijn enthousiasme spreekt boekdelen, het is mijn dag vandaag

Ik bespeel het publiek, met mijn allerlaatste woord
Dan valt het stil, Hebben ze het wel gehoord?

Even ben ik onzeker, maar als eenmaal de eerste begint
word het applaus overweldigend, zoals alleen een concertzaal zingt

Ik verlaat het podium, misschien was het niet gemeend
maar dit gevoel van trots, is zo groot dat het mijn adem beneemt

ik deed het weer…