in wat ooit een veilige haven moest zijn
werd haar roep niet gehoord
angstig en onzeker
sloot ze zich steeds vaker af
vooral niets te laten merken
er was niemand die om haar gaf
de blik in haar ogen
een mengeling van schuld en verwijt
ze heeft gebogen schoudertjes
verpakt in een mantel van verdriet
er is niemand die het ziet
maar het is zo genoeg geweest
nu mag je huilen
laat je tranen stromen
en sla je armen om me heen
want je bent niet langer alleen
ik zal je wiegen als een baby
nooit hoef je meer bang te zijn
niemand zal nog aan je komen
we dragen samen deze pijn