opeens besef ik
dat ademen niet zo moeilijk is,
maar het verliezen van
echt nieuw leven,
bijna geboren in m'n schoot.
Onoverkomenlijk is het niet,
je hebt nooit echt van me gehouden,
het verlies van de liefde.
Verborgen in bevinding
verloor ik mijzelf uit het oog?
Waren mijn grenzen
niet hoog genoeg gemetstelt
of toch nog niet droog?
Ja nu weet ik
wat verliezen is,
uit eigen schoot.
Ik mis, al ken ik niet.
Zelfs de gordijnen
worden -stiekem- dichtgeschoven
en de wereld word toegedekt.
Vergeet wat is gebeurd
en hou vooral niet van me.