Vreemd om te verliezen
het touw aan te raken
waar ik je mee vast bond
aan mijn leven.
Dwingen wil ik het niet noemen,
claimen is een mooier woord.
Raar om niet meer in
't volle licht van de schijn(werpers)
te mogen staan, voor jou.
De maan lijkt rood
in mijn doorbloede ogen.
Tranen als druppels bloed,
denk hierbij aan Jezus
het verlies aan het hout,
en toch weer opstaan, doorvechten,
wat maakt jou zo bijzonder?
Herinnering als vernieling,
verlaten in de angst
om thuis te komen,
en jou niet te voelen,
maar een koud éénpersoonsbed.