Als mijn ogen konden spreken,
Schoten woorden te kort.
Als je mijn gedachten kon lezen,
Zag je wie ik werkelijk ben.

Al mijn littekens,
Al mijn momenten van waardigheid terug gebracht naar pijn.
Dagen van klappen geven en ontvangen,
Dagen dat ik liever werd opgehangen.

Mensen zo onverschillig,
Alsof het ze geen ene fuck scheelt.
Mensen die niet verder kijken dan de buitenkant,
Dat het bij hun niet deert wat er zich in mijn verleden heeft afgespeeld.

Ik zou willen dat ik je kon binnen laten,
Dat je binnen mijn muren kon komen.
Maar als ik je binnen laat,
Zou het je interesseren of ben jij net zo zelfingenomen?

Met mijn ongevoeligheid en verkeerde interpretaties,
Ben ik niets voor jou en jij alles voor mij.
Nooit aanvaard ik de juiste acceptaties,
Maar aanvaard ik altijd de slechtste partij.

Wetend hoe graag jij mij wilt helpen,
Maar wetend dat jij net zo machteloos bent.
Doorgaand in onzekerheid en moe van het worden afgewezen,
Leef ik binnen deze muren ik heb het mezelf aangewend.

Niet hij die mij kan helpen,
Niet zij die mij kan veranderen.
Maar jij die mij beter kan laten voelen,
Jij bent het wie mijn leven kan betere.

Bij jou voel ik me veilig,
Die momenten dat jou ogen de mijnen kruisen,
Die momenten zijn mij heilig.
Niemand zal ik ooit dicht bij mij laten komen,
Maar jou, jou wil ik juist bij me hebben.


Kon je dit maar zien..