Een kikkervisje uit de plas,
dacht dat hij een walvis was.
Hij zat in een dip, was ontevree,
en wilde naar huis, naar de zee.
dagenlang zat hij te mokken,
en toen,.... ineens was hij vertrokken.
De weg was breed, de weg was lang,
maar het kikkervisje was niet bang.
Alle gevaren trotseerde hij,
en was opgewekt en blij.
Na een lange reis, van dagen, weken,
zag hij de zee, en had het snel bekeken.
"Toch niks voor mij, die grote zee,
'k ga terug naar de plas, en neem een souveniertje mee."
Bepakt en bezakt keerde hij terug,
terug naar de vertrouwde plas.
Zei ; sorrij Pa, en sorrij Ma,
ik dacht dat ik een walvis was.
Als kikkervisje vertrokken,
als kikker keerde hij weer,
en alle kikkers in de plas,
noemden hem 'meneer'.
Het moraal van dit verhaal?
Ik zou het echt niet weten.
Laatst tijdens een wandeling,
op een mooie lentedag,
zomaar een vennetje in de peel....
'k weet zeker dat ik een walvis zag.