Mijn hele leven al op zoek naar erkenning
En daardoor nooit gedacht aan een eigen planning
Aan huisje, boompje, beestje nooit toegekomen
Omdat anderen mij zonodig moesten dwarsbomen
Mezelf altijd laten wegcijferen
Nooit ergens om durven wedijveren
Er altijd geweest voor iedereen
En waren hun problemen voorbij, dan gingen ze weer heen
De wereld is van egoïsten, botteriken en brutalen
En hen overkòmt gewoon, wat integere mensen nergens kunnen halen
Wij moeten het doen met verdriet, liefdeloosheid en pijn
Alleen omdat wij nooit zoals die anderen willen zijn
Waarom zou ik nog ergens voor gaan?
Aan deze kant voegt het toch niets meer toe aan mijn bestaan
Het idee is belachelijk, dat realiseer ik me soms toch
Maar af en toe vraag ik me echt af: wat doe ik hier eigenlijk nog?