We hebben samen al een klein verleden,
elk moment dat ik met je deel, is een verdere stap naar het heden.
Elke dag fluister je me die 4 kleine, lieve woorden,
ik glimlach, maar kan er niets op antwoorden.
Ik doe je elke dag steeds weer pijn,
terwijl jij probeert net dat ietsje meer dan een 'gewone vriendin' te zijn.
Als je bij me bent heb ik een goed gevoel,
je weet best wat ik bedoel.
Maar ik kan het niet,
toen niet, nu niet en misschien nooit niet,
ik wil dat je dat inziet.
Ik zal nooit aan je 'ideaal' voldoen,
in het verleden kon ik het ook niet,
maar dat was toen..
Ook al geven we elkaar een kans,
ik zal altijd weten, dat als je 'de ware' zal ontmoeten,
en je de ware liefde zal tonen,
je me dan zal verlaten om dan nooit meer naar me terug te komen.
Nu denk je dat ik de ware voor je ben,
dat we 'voorbestemd' zijn voor elkaar,
maar niets is minder waar,
want ergens, diep vanbinnen, voel ik nog steeds iets voor haar.
Ik weet het,
ik doe je weer pijn.
Ik zet misschien m'n eeuwig geluk opzij,
maar ik denk dat het zo moet zijn.
'Graag zien' kan je niet vergelijken met 'houden van',
het is veel meer..
Ooit wist ik wat het was,
maar nu kan ik het niet weer..
Het spijt me voor alles,
alles wat ik je ooit heb misdaan,
of voor alles wat ik niet voor je heb gedaan.
Wat er tussen ons is, was, houdt hier op,
je moet me loslaten,
je moet me laten gaan..