Niet meer mama’s kleine meid , niet meer langer bevrijd.
Gevangen genomen tussen 4 muren blijft dit dan eeuwig duren.
Blijven ze me dan eeuwig opsluiten voor alles rondom me ?
Ze ziet mijn pijn niet , ze begrijpt mijn tranen niet.
Zielig ben ik volgens haar.
Sta haar in de weg ben niet langer haar kleine meid.
Maar ze voelt mijn verdriet niet ze voelt niet wat dit meisje verschuilt achter haar lachend gezichtje.
Ze ziet alleen wat ze zelf wilt maar ze beseft niet dat haar kleine meid in de spiegel kijkt ze niet meer zichzelf zich maar een persoon die vreemd voor haar is.
Een persoon die totaal haar weg kwijt is de weg naar hemel en aard , de weg terug naar haar vroegere bestaan.
Nee haar wereldjueh is helemaal in een hel van ruzie’s en verdriet op gegaan.
Het bloed stroomt zachtjes uit haar lichaam maar beseffen doet ze dit niet.
Ze voelt geen pijn , alleen de pijn die mensen niet zien de pijn die haar elke dag een beetje meer van zichzelf vervreemd.
Dit meisje dat zelfs niet weet of ze nog wel egt bestaat!