Op de “Place du Village” van CASEFABRE
Terwijl je haar niet ziet,
hoor ik dat ze niet.
De burgermeester in haar spijkerbroek
stempelt daarna hoorbaar een verzoek.
Het moet in twee dagen zijn gedaan;
want ‘Maire’ zijn is geen volle baan.
Dus geen gezeur meer over debroussaillement
de regels zijn nu toch genoeg bekend
Binnen hoef je er niet meer voor te wezen;
ze zijn buiten op de deur geplakt te lezen.
Niet meer door de mug geplaagd
is de stilte weer volmaakt,
totdat
een dor blad
door de wind gejaagd
stuitererend het plaveisel raakt
Maar deze mooie stilte wordt verjaagd,
in de zomer en het weekend,
want de plaats is sinds kort bekend
dankzij het boekje van Emiele
“ 20 ballades en famille”
Dan is er een parkeer probleem op het plein
en op de toegangsweg langs het ravijn
kunnen tegenliggers niet passeren,
maar toeristen kan men toch niet weren.
De Zwitser in zijn tweede huis
vindt het net zo druk als thuis.
Men kan op de Mairie wel klagen
doch moet de drukte wel verdragen.
EEN DOLMEN
Slechts bedekt door een plaat
is het eindpunt van de wandeling.
Als men daar nu eens heenging..
Omdat het zo niet verder gaat….
Met sterke kerels uit het gehucht,
en dan na wat gesteun en gezucht
die plaat eens het ravijn in schoof.’…
Dan is het met de stenen die rechtop staan
als men ze omduwt ,heel gauw gedaan.
Wil geen wandelaar nog zo hoog
Keert de rust op deze bergrug
en dus in het dorp weer terug.
.
Theo BODDEUS
Etten-Leur