Vannacht zat ik te rijden
met mijn auto want te voet is een beetje belachelijk.
Was het toch al druk op de baan.
Rood licht,
tientonner met bananen van dat bekende merk.
Hopelijk zit er geen dodelijke mug
vanuit het zuiden erin.
Ja, dan moet ik werken
met mijn ogen half dicht.
Langs de baan zijn enkele bedrijven
waar al licht brandt
en je ziet mensen zitten in hun pauze.
Ik werk niet alleen.
Vanmiddag kan ik misschien wat rusten,
het is welkom,
want werken is niet alles in het leven.
De kinderen halen van school
op donderdag en vrijdag
als alles goed loopt met het personeel.
Ik kijk er naar uit.
Andere mensen zijn gewoon thuis,
ze zijn al wakker om vijf uur
en stellen zich levensvragen
en vechten tegen hun angsten.
Langs deze weg,
geef ik hen een virtuele knuffel.
Het is vroeg elke dag in de week
om 03.00u loopt hij af,
die verdoemde wekker.
Maar je ziet toch terwijl
velen nog slapen,
houden anderen hun
nachtelijke wereld draaiend
en leven is er altijd,
eender waar op eender welk uur
op deze blauwe bol
die ook ik nog graag bewoon.