Zomaar, in het bijna wild,
grazen koeien, herten, reeën.
Ze lopen ons voorbij, sommigen verschrikt;
wij horen immers niet in hun landschap.
De weidse stilte, echte boerenparfum,
frisse wind en vriendelijke zonneschijn
verwarmen de huid, reinigen, helen
en geven nieuwe kracht,
terwijl benen steeds vermoeider raken
van de vele gelopen kilometers.
Mijn ogen zien
wat ik met de camera niet vast kan leggen.
Mijn kennis en kunde reiken simpelweg niet verder.
Doch mijn geheugen slaat het op
in het vakje met onuitwisbare herinneringen.
remie: | Dinsdag, oktober 06, 2009 08:24 |
als je hier een foto plaatst moet hij ergens op internet staan, via een site kan je doorlinken. | |
remie: | Dinsdag, oktober 06, 2009 08:23 |
vaak is het alleen maar zien al genoeg om te genieten...een oog ziet 10 stappen de camera registreerd er 6 ... liefs remie |
|
Quicksilver: | Maandag, oktober 05, 2009 14:49 |
Mooi dit prachtige natuurgedicht! haha, ik sla ook alles op in het onuitwisbare geheugenvakje! liefs,liefs dicky |
|
switi lobi: | Zaterdag, oktober 03, 2009 13:30 |
Je hebt het in m''n hart geschilderd.. machtig! Liefs, switi lobi |
|
the cool: | Zaterdag, oktober 03, 2009 13:12 |
daar hew ik mijn jeugd door gebracht enorm mooi stukje natuur, ik bedoel tussen overveen en zandvoort in |
|
rhoeas: | Zaterdag, oktober 03, 2009 13:07 |
Grrr......ik had er een prachtige foto bij gedaan, maar die komt er dus niet bij op.... |
|
Auteur: honingbijtje | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 03 oktober 2009 | ||
Thema's: |