In gedachte dwalen
Verdrietig zijn
Tranen die rollen
Ik heb pijn
Pijn diep van binnen
Kan het niet meer aan
Mijn gedachtens overheersen
Je moet naar die kast gaan
Die gedachtens werden me teveel
Dus ik liep erheen
Naar die kast waar ik dat ding opgeborgen had
Dat ding houd me altijd op de been
Dat scherpe ding
Wat mijn verdriet verlicht
Wat bloed doet verschijnen
Als je goed richt
Ik trok de kast open
Pakte het mes
En zonder enige twijfel
Stond de eerste snee in mijn arm...
Het deed geen pijn
Het voelde goed
Op naar de volgende krassen
Ik voelde een beetje moed
Ik legde het mes weg en keek
Wat ik zag was bloed
Ik bleef kijken
Dit deed me goed
Het mes vervolgens opgeborgen
En de kast dicht gedaan
Weggelopen....
...en plots even stil gaan staan
Ik dacht:
'Waarom doe ik dit? Waarom loop ik iedere keer als ik gebroken ben richting het mes? Ligt daar nou echt de oplossing? Ik weet dat dat niet zo is, maar het onder ogen zien is iets anders. Het geeft zo'n verschrikkelijk fijn gevoel. De pijn die zich later doet opkomen in mijn pols overheerst over de pijn in mijn hart. Kreeg vroeger hulp, maar hulp wil ik niet. Hoe kan ik dit alleen oplossen....