Daar staat het dan.
Jouw hele leven,
in een kubieke meter.
Ik wist dat je gaan zou,
je hebt het zelf gezegd
'Ik moet weg'
en toch,
het is anders zonder jou.
Ik schuif wat met m'n voet,
trap er zachtjes tegenaan.
Ik wacht op een teken,
een bewijs van je bestaan.
Er gebeurt niets,
op die ene traan
over mijn wang na.
Geen beweging, geen geluid.
Ik word boos,
ontvlam in wanhoop
en begin te schreeuwen
tegen een doos.
'Waar ben je?
Waarom ging je weg?
Snap je dan niet,
dat ik niets ben zonder jou?!'
Knieƫn begeven het,
net als ik.
Zakkend op de grond,
houd ik je aan stompe hoeken vast.
Ga niet weg,
verlaat me niet.
Zonder jou,
gaat het niet.
*Omdat iemand dit nog tegoed had*