Wat maakt jou zó speciaal?
Wat is er zo bijzonder aan jou..
dat jij me net even meer kan kwetsen dan een ander?
Soms wil ik je uit mijn systeem wissen..
net als in een pc,als het zó simpel was,was jij het die ik wissen zou.
Maar zo simpel liggen gevoelens nu eenmaal niet..
jij bent degene die bij mijn hart kon.
Jij deed me verdriet.
zou het willen vergeten.
Maar kan het niet..
ik zie je ogen...voel je handen.
Dacht in je ogen meer te lezen...
wanneer je me aanraakte,voelde ik mijn huid tintelen en branden.
Dat gebeurd niet zonder wederzijdse aantrekkingskracht..
meerdere malen heb je het toegegeven meer te voelen.
Wilde je me toelaten in je leven...
maanden heb ik op je gewacht.
Maanden waarin je me van hoop naar wanhoop bracht..
het werd een soort spel..
Juist wanneer ik dacht,hopen heeft niet langer zin..
was jij degene die zich dan ineens bedacht.
Kansen genoeg gegeven..
voor je door het stof gegaan.
Het was alsof ik hoopte dat je het net als mij zou zien..
en meende het in je ogen te kunnen zien.
Een reflectie van jouw liefde en gevoelens..
het was erin te lezen..
Toch heb je me later keihard afgewezen.
later krabbelde je weer terug.
Had je spijt van de dingen die waren gezegd..
waren het woorden gezegd uit angst.
Angst om weer te worden gekwetst..
had je de dingen verkeerd aan me uitgelegd.
Je gaf toe me speciaal te vinden..
veel voor me te voelen.
Maar had moeite met jezelf aan een ander binden,
en het bleef een spelletje van aantrekken en afstoten..
Uiteindelijk zelf besloten uit zelfbescherming..
om er een punt achter te zetten.
Wilde dat jij me net zo wou als ik jou..
dat niks je zou beletten.
Vond het moeilijk je te laten gaan..
we bleven elkaar spreken.
En de spanning tussen ons bleef..
de gevoelens bleven bestaan.
Zag een paar dagen ineens een zinnetje bij je staan..
het voelde alsof mijn hart in 2en brak..
Heb een eind met de hond gewandeld..
en mijn tranen laten gaan.
Het deed me beseffen...jij en ik...
het is niet meer mogelijk.
Soms voelt het nog of ik stik..
stik in woorden die ik je wil zeggen,maar toch uit zelfbescherming weer inslik..
Zou willen vechten voor jou..
het uitschreeuwen dat ik van je hou..
Maar wil niet weer op mijn bek gaan..
weet niet of ik ooit "gewoon" tegenover je kan staan.
Zonder te verlangen..
zonder tranen...zonder verdriet..
Maar met een hoop vragen..
weet niet of ik het ooit zal kunnen verdragen.
Je met een ander te zien lopen..
moet je laten gaan.
Je los laten...
beseffen dat wij samen niet bestaan.
Het zal veel moeite kosten om je te vergeten..
en het pijnlijke is..
dat dat iets is wat jij ook wel moet weten..
heb het je vaak verteld.
Wat je met me deed..
van binnen.
Je raakte me zoals geen één man dat kon..
als ik je niet zag was het donker en wanneer jij er was scheen de zon..
Jij maakte het leven net iets specialer..
maakte me aan het lachen..
wanneer ik eigenlijk moest huilen..
Je liet me voelen...en zou het niet meer willen ruilen.
Maar nu moet ik dat opgeven,
kan ik dat niet meer bij je voelen.
Ben je niet meer op die manier een deel van mijn leven..
zal ik de draad moeten oppakken..
Had het zo graag willen laten slagen.
maar helaas is dat niet alleen aan mij..
Het moet werken...en niet geforceerd..
maar je moest eens weten..
IK HAD HET ZO GRAAG GEPROBEERD!
13-04-2010
TazDevil