ik zie een foto en zie je zieke gele ogen,je kijkt bang bang voor de tijd die zal komen. Op die foto wist je niet wat er zou komen geen benul van de dagen die je emotioneel helemaal kraken. Die tijd van pijn en verdriet vergeet ik niet en ik word er elke dag aan herinderd,want sommige mensen kunnen natuurlijk niet zien dat het me hindert dat het me pijn doet om te horen dat het voor hun een scheldwoord is van maar een paar woorden,maar wat ik toen samen met de familie heb meegemaakt was meer dan woorden dat was een deel uit mijn leven die ik nooit meer zal vergeten. En ik neem het die mensen ook niet kwalijk maar toch blijft het me telkens weer raken. ik mis je op elke verjaardag,ik mis je stem en je lieve glimlach. ookal is het nu al 2 jaar elke dag fiets ik langs het huis met kippevel over mijn hele lichaam het gevoel dat je er bent is weg,het lijkt wel alsof ik ben vergeten wie je ook alweer bent? ik begin je echt kwijt te raken na al die jaren..