Ik kijk omhoog en zie het licht van de maan op mijn haar neerdalen,
k kijk nietszeggend voor me uit.
Ik sla mijn armen om me heen hopend op de warmte en de genegenheid van de nachten die zich hiervoor in ditzelfde tafereel afspeelde.
Als iemand mij kon zien,
op dit moment van mijn leven vanuit mijn dakraam urenlang in het donker starend,
dan zou diegene mij na 1 minuut niet meer hebben aanschouwd uit verveling.
Bang om de momenten te verliezen die zich op deze plek afgespeeld hebben druk ik mijn armen nog steviger tegen me aan. De warmte komt niet,
en mijn gevoel blijft uit.
Dit was geen verassing maar toch ik schrik,
mijn gevoelens zijn weg en maken plaats voor het zo bekende lege, prikkende gevoel...
Ik vraag me af of dit komt omdat ik mijn hart bloot heb gegeven aan mijn menselijke gevoelens,
maar dat dit niet in dank is afgenomen? als gevolg dat het nu voelt alsof er een heel battalion overheen heeft gemarcheerd?
Ik hef mijn hoofd op en volg met mijn ogen de bewegingen van de maan.
Ik merk dat de leegte die gecreeerd is langzaam gevuld word,
er word een grote muur gebouwd,
hier op dit kamertje midden in de nacht.
Ik tuur voor me uit en besef dat ik op dit moment niets meer ben dan dat wij allen werkelijk zijn “een leeg omhulsel”.
Uren verstrijken voordat er een licht aan gaat bij de achterburen en vraag me af wat diegene gaat doen.
De sterren verdwijnen langzaam in het duister en de maan zegt mij gedag.
De nacht is alweer voorbij,
de muur is gerenoveerd reusachtiger en steviger dan hij ooit was.
Mijn hart is weer veilig maar het lege gevoel blijft,
de scherven veeg ik bij elkaar en gooi ik op een hoop,
op een dag komen deze stukjes weer op de goeie plaats.
Nu dan nog heel even.... word ik overpsoeld met de pracht van het donker en besef dat ik nog even blijf zitten waar ik zit.
Ik weet dat er nog veel meer ochtenden en nachten zullen volgen,
dan kan ik weer vroeg mijn bed inkruipen en genieten van de warme dekens...
niemand kan mij hier pijn doen niet op dit moment geen battalions en geen muren die worden afgebroken...
voor nu ben ik vol van geluk met mijn lege ik.