Liefste mama, het voelt nog steeds als een nachtmerrie,
een nachtmerrie waarin ik dwangmatig vast zit.
Maar de pijn zit overal in mijn lichaam.
Het is geen droom, de pijn is te hard aanwezig.
Zo aanwezig dat ik me afvraag of het ooit nog wel weg zal gaan.
Jij bent nog steeds niet terug en wennen doet het niet.
Als ik thuiskom verwacht ik jou te zien, niet een leeg huis vol herinneringen die je zo levend houden,
maar mij niet doen ontwaken uit deze vreselijk pijnlijke nachtmerrie.
Wanhopig probeer ik je schoenen, maar ze zijn me net te klein.
Ik pas je kleren, maar ze stonden jou veel beter.
Ik rij rond met jouw fiets,
maar ik zal me er nooit op kunnen uitleven zoals jij dat deed.
Ik zal nooit kunnen wat jij ooit kon, ik zal nooit meer dezelfde zijn,
in deze nachtmerrie zonder jou …