Wandelen? Niet doen!
Ik ging wandelen heel alleen,
Ik wilde rust hebben voor heel even.
De omgeving viel al in de schemering,
Wandelen langs de weg en genieten voor heel even.
Zo ineens sloeg het om en was het donker,
Je pakte me vast en smeet me op de grond.
Het werd zwart voor mijn ogen van schrik,
Het moment van wandelen was ineens ver op de achtergrond.
Je greep naar mijn borsten,
Je kuste mijn mond.
Je deed mijn broek uit,
Je greep naar mijn kont.
Jouw broek ging uit,
Tranen rollend over mijn wangen.
Er was geen uitweg,
Je had mij in jouw armen gevangen.
Jij had je ding gedaan,
Ik was geschaad.
Mijn leven is een puinhoop,
TJongejonge wat was dat een heldendaad!
Huilend en bevend ging ik naar huis.