de kale rots
smelt aan mijn handen
spreekt vloeiend over haar ontstaan
de eeuwen lijken
ongemerkt aan haar
voorbij te zijn gegaan
zij kent de oude talen
heeft generaties lang zien vechten
voor hun toekomstidealen
majestueus verheft
zij zich in de woestijn
met aan de voet een lichte pijn
daar verbrokkelen haar lagen
door erosie zal ook
haar bestaan tot stof vervagen
wil melker
24/10/2012
mima: | Vrijdag, oktober 26, 2012 09:00 |
Frappant hoe goeie gedichten hier op Freaks genegeerd worden, Wil. Kwaliteit maakt hier plaats voor Sinterklaasrijmpjes en dergelijke. Jij schrijft erg goed en constant en dat mag wel gezegd worden.... veel liefs, mimaatje |
|
teun hoek: | Woensdag, oktober 24, 2012 08:57 |
Meestalbrokkelt men van boven af....toch blijft het majestueuse ons verwonderen. h. gr. Teun |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 24 oktober 2012 | ||
Thema's: |