Mijn adem stokt in mijn longen vast
ik probeer te ademen en mijn borstkas
doet pijn .
Ik probeer mezelf kalm te houden
want paniek is nu wat mijn hersenen door geven.
Ik lees verder wat ik las
voor mijn adem stokte in mijn longen.
Het waren mijn hart gevoelens
het was mijn hart die jij las.
Jij glimlacht verborgen
achter je glazen gelaat.
Ik ween om jouw glazen gelaat.
Ik ween om jouw hart.
Je hart die door andere
wordt geboetseerd naar hun karakter .
Je glazen gelaat die ik lees
elke keer opnieuw wanneer je hart geboetseerd word.
Ik wou jouw hart zien ontplooien.
Ik wou dat jij niet alleen in jouw wereldje
kon wegduiken om peter pan te kunnen zijn.
Waar andere je schone werkelijke aard
niet kunnen zien.
Een volwassen man
met een hart van een klein joch
teder en kwetsbaar.
Dat is wat ik op het eerste moment in jou zag.
Dat zeer wijze gelaat met dat speelse blik in je ogen.
Had je maar geweten dat jij
jezelf bij mij kon zijn.
Dat ik dat probeerde te zeggen
elke keer weer.
Maar je was het al gewoon dat mensen je boetseren
en je dacht;zij zal hetzelfde doen met mij.
Dat is waarom mijn adem stokt in mijn longen
en het doet pijn.
Ik wil je doen inzien , jij kunt jezelf zijn bij mij!