De laatste uren
De laatste uren
Zijn laatste uren zijn ingegaan,
de klok tikt het leven weg uit zijn lichaam.
Ik zag nog een glimp
van zijn wazige ogen.
Ze keken me vragend aan
mijn woorden konden geen zinnen meer maken,
mijn stem werd bedekt met tranen.
Ik wist dat het de laatste maal zou zijn
dat hij naar me keek.
Het lot ligt nu te loeren om toe te slaan.
Nu en dan dacht ik…..
het is voorgoed gedaan,
tot zijn lichaam weer tekenen van leven gaf.
De motor begon ferm tegen te pruttelen.
Hij vecht en start opnieuw.
Wil het aardse niet loslaten,
klampt zich vast met zijn laatste krachten.
Ik wil hem helpen,
maar sta er onmachtig bij.
Hij heeft gestreden, maar nu zal hij het opgeven.
De arena van het leven is leeggelopen
Zijn adem houdt regelmatig op,
enkele seconden later komt er weer lucht uit zijn longen.
Laat je toch gaan lieve oom,
je gaat naar een mooiere wereld,
of is dat maar een droom!
Als ik je morgen niet meer zie,
dan zal mijn hart breken.
Jouw leven heeft alles gegeven,
nu is het genoeg geweest.
Vaar wel, ooit komen we elkaar tegen.
Claire Vanfleteren ©
Zijn laatste uren zijn ingegaan,
de klok tikt het leven weg uit zijn lichaam.
Ik zag nog een glimp
van zijn wazige ogen.
Ze keken me vragend aan
mijn woorden konden geen zinnen meer maken,
mijn stem werd bedekt met tranen.
Ik wist dat het de laatste maal zou zijn
dat hij naar me keek.
Het lot ligt nu te loeren om toe te slaan.
Nu en dan dacht ik…..
het is voorgoed gedaan,
tot zijn lichaam weer tekenen van leven gaf.
De motor begon ferm tegen te pruttelen.
Hij vecht en start opnieuw.
Wil het aardse niet loslaten,
klampt zich vast met zijn laatste krachten.
Ik wil hem helpen,
maar sta er onmachtig bij.
Hij heeft gestreden, maar nu zal hij het opgeven.
De arena van het leven is leeggelopen
Zijn adem houdt regelmatig op,
enkele seconden later komt er weer lucht uit zijn longen.
Laat je toch gaan lieve oom,
je gaat naar een mooiere wereld,
of is dat maar een droom!
Als ik je morgen niet meer zie,
dan zal mijn hart breken.
Jouw leven heeft alles gegeven,
nu is het genoeg geweest.
Vaar wel, ooit komen we elkaar tegen.
Claire Vanfleteren ©
Reacties op dit gedicht
| gedichtenlady: | Zondag, december 01, 2013 23:11 |
| Mooi, droevig ... Even moest ik denken aan mijn opa: die heeft ook gevochten om in leven te blijven, voor mij dan nog wel ... En of hij naar een mooie wereld gaat? dat weten we natuurlijk niet, zullen we nooit weten ... Maar ooit op een dag ... |
|
| witteroos: | Zondag, december 01, 2013 20:06 |
| Mooi geschreven. Vertrouwen hervinden in de Geest is altijd moeilijk geweest. Sterkte en warme groet | |
| wervelende regenboog: | Zondag, december 01, 2013 19:32 |
| vaak gaat men pas als er niemand bij is sterkte Claire |
|
| Paula Hagenaars: | Zondag, december 01, 2013 18:46 |
| Mooi beschreven dit laatste afscheid op aarde ! Groetjes Paula | |
Over dit gedicht
| Auteur: claire vanfleteren | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 01 december 2013 | ||
| Thema's: | ||