Vergeving gezocht 20-01-16
Vergeving gezocht
op mijn eenzame tocht
die ik al jaren maak
een cirkel waar ik niet uit raak.
Nergens lijk ik te komen
toch niet op de plaatsen van mijn dromen.
Even gewoon normaal te zijn,
is dit dan echt te veel gevraagd, het doet zo' n pijn.
Ben ik het die van mezelf een freak maakt
omdat de levenslust zo vaak staakt?
Of bekijken ze me echt op die manier,
de stoere zegt; het interesseert me geen zier.
De aanhankelijke trekt het zich te fel aan,
en wil al op de loop gaan.
Weg van de mensen met hun rare manieren,
de stille zegt; geef mij maar dieren.
Die zijn tenminste eerlijk en oprecht,
ze geven geen moer om ons gevecht.
De kleintjes komen af en toe kijken,
maar veel te vaak moeten zij wijken.
In het drukke leven van alledag,
is er voor hen weinig plaats, een leuke film zorgt voor een glimlach.
Op hen veel te serieuze gezicht
de schade veel te vroeg aangericht.
Voor hen is het dat ik het meeste huil
want in hen gaat de echte waarheid schuil.
Mijn tranen zijn thans voor hen allemaal, van groot tot klein
in een ander leven had het niet zo moeten zijn.
We hebben gewoon een beetje pech gehad, de verkeerde plaats en tijd
dit komt misschien het dichtste bij de waarheid.
De vraag waarom doet niet terzake eigenlijk
althans, dat is hoe ik het bekijk
N.