Tranen van pijn gaan er over mijn wangen.
Het gevoel van alleen zijn zit in mij gevangen.
We waren wel samen,maar niet samen één.
Op het moment dat het nodig was stond ik toch weer alleen.
Martin wat ben ik teleurgesteld in jou.
En mijn gevoel snapt niet meer waarom ik nog van je hou.
Je laat me vallen op het belangrijkste moment in mijn leven.
Terwijl als jij het was geweest ik voor jou mijn leven zou geven.
Je heb me zoveel pijn gedaan.
Waarom ben je precies toen toch naar dat sporttoernooi gegaan?
Ik had je nodig maar dat wilde jij niet zien en horen.
Tijdens de maand januari 2016 voelde ik me hierdoor zo verloren.
Om de diagnose misschien kanker had ik toch ook niet gevraagd?
De onzekerheid rondom deze diagnose heeft een lange tijd aan mij geknaagd.
Waar was jij toen ik terug kwam van de operatie vol in tranen?
Waar was jij toen ik overgeplaatst werd naar het UMCG om mijn verdriet te bedaren?
Waarom was jij er niet op mijn eenzame avonden in die lege ziekenhuiskamer?
Zonder liefde om.me heen verliepen de dagen alleen maar moeizamer.
Ik wilde alleen maar dat je er voor me was geweest en dat ik even niet alleen was met mijn verdriet en pijn.
Soms is alleen zijn prettig maar in deze tijd alleen zijn was echt niet fijn.
Ik ben boos omdat ik gehoopt had meer voor jou te betekenen.
Ik ben kwaad omdat ik gehoopt had op je te kunnen rekenen.
Waaraan heb ik deze geleverde strijd verdiend, waarom kan het leven nooit soepel verlopen?
Al die pijn, angst en verdriet moeten nu zijn afgelopen.
Na twee spoed operaties,23 dagen ziekenhuis opname, morfine en gelukkig... goedaardige cellen.
Had ik graag in jou armen willen liggen om te herstellen.
Nu lig ik hier alleen op de bank in een kil en koud stil huis.
En voel ik me alleen.... maar ben gelukkig gezond weer thuis.
Hoe moeilijk ook gaat mijn leven zonder jou door.
En ben jij gelukkig de enige die mij verloor