Afscheid.
Een houten kist
verborgen kennis
wat bloemen als een afscheidsgroet.
Een lied klinkt op
over duist’re dalen
toch van een God, Die ons behoedt.
De grote aula-deur
zwaait open
de zon straalt hemeldragend in
beslotenheid
open gebroken
vernieuwing van de levenszin.
De houten kist
zinkt in de aarde
de ziel ontstijgt naar hoog’re sfeer
een roodborst zingt
zijn droeve strofe
herinneringen dalen neer.
Het zichtbare is
ons ontvloden
beelden van weleer borrelen op
dankbaarheid stelt
haar laatste ode
de vlag van eeuwigheid in top.
th