de hemel hult zich in dof grauw
edoch als slechts voor even ’t grijze breekt
toont hij mij zijn verlangend blauw
dat over lente in mijn ogen spreekt
nog uitgewist als leven zonder bloed
en zielloos nog het uitspansel, de aarde
sluit ik mijn ogen, voel de gloed
de droefheid die mij steeds bezwaarde
word overvallen door mijn schrik
en ‘k roep en schreeuw als in een koorts
en vraag mij af wat maakt het bangst
de nacht of schemer van dees ogenblik
sunset 19-01-2019