deze avond
laat me Proza schrijven
op kunstgras
schaduwflarden
voeren het smalle pad
weg van alles
dat ik vergeten mag
achter de lege lijsten
staan enkele etalagepoppen
hun maskers wit
ze glimlachten
de witte lijnen
tekenen iets van vrede
door het nog onvertaald
beeld uitstralend
in neonlicht
tot een soort
vervreemdend gezicht
langzaam versteend
achter het transparante
spiegelglas
dit herinnert mij
enkel tijd
die sterft in hun zacht
gekleurde ogen
als schaduw nog vormloos
terwijl ik wat woorden
zoek met wat me is bijgebleven
zoals rozen
witte lelies en jasmijn
tussen iets van heidebloesem
als balsem bij alledaagse
dingen
nabij blijft te voelen
als het over liefde gaat
en wat stilte
voor mezelf
de nacht
waait mijn zinnen
uit in sanskrit
verstild
als een nooit vergeten lied
terwijl het verhaal
verder bloeit
zwart als inkt
die het laatste beeld bedekte
dat ik nog heel even wou
opnieuw beschrijven
op de koud versteende
golven van het leven
en de leegte
van het onherbergzaam
heel groot huis
soms enkel nog heel even
voelbaar is als een verre troost
teun hoek: | Donderdag, augustus 31, 2023 10:05 |
geborgenheid. th | |
Anneke Bakker: | Donderdag, augustus 31, 2023 09:46 |
Heel stilletjes dit moois gelezen M-Rose, Koester de mooie herinneringen van dit beeld, voelbaar als een verre troost. Je maakt me stil met deze prachtige Proza. Zonnige groet met liefs. Anneke |
|
Auteur: M-Rose | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 31 augustus 2023 | ||
Thema's: |