Als ik terugdenk aan de tijd
toen alles nog goed was tussen ons,
hoe we elke avond met elkaar babbelden,
dat als ik me slecht voelde
ik altijd bij jou terecht kon,
begin ik te huilen van verlangen.
Je probeerde me op te beuren
mijn tranen te drogen...
Je dacht dat het geen enkel effect had
maar door jou hulp en bezorgdheid,
me het gevoel te geven
dat er iemand was in deze wereld
die om me gaf,
kreeg ik weer zin om te leven...
De gedachte
om ooit de jouwe
te kunnen zijn
bracht me telkens weer
door de dag heen...
Maar dan...
wanneer ik de misstap van mijn leven beging
werden al die heerlijke dromen
aan diggelen geslagen.
Ik heb je zo hard gekwetst
dat je geen woord meer tegen me zegt.
hulp en bezorgdheid
vervangen door
koelte en haat...
Het doet ongelooflijk veel pijn dat
als ik een schouder nodig heb
om uit te huilen
ik niet meer bij terecht kan
want het kan je allemaal niet meer schelen
wat ik voel...
Nachten heb ik zitten huilen
om het verlies van jou
Het verlangen...
om terug te gaan naar vroeger
om weer deel uit te maken van je leven
om samen met jou te lachen en te huilen
is zo groot...
dat het onmogelijk maakt voor mij
om verder te leven.
Vanbinnen ga ik kapot.
Ik probeer alles om je te overtuigen
van mij spijt
van mijn liefde
maar je wilt niet luisteren
je wilt me niet geloven...
Toch blijf ik proberen
al kost het me
mijn laatste krachten,
bloed, zweet en tranen...
Ik blijf voor je vechten
je bent het allemaal waard.
Want nu ik weet dat je er bent
is mijn leven
zonder jou
geen waardig leven meer!