Weet je sprak ze tot de wind
soms zijn er mensen
je komt ze tegen
en ze laten voetstappen
in je hart achter
zomaar, je kunt niet
verklaren waarom
maar het is, alsof je ze
al eerder zag
terwijl je weet
dat dat een onmogelijkheid is
net zoals je ergens in een vreemde stad
de weg weet
terwijl je er zeker van bent
er nooit eerder geweest te zijn
de wind streek eens door haar haren
schreef het antwoord
in haar hart
ze zou het niet eerder lezen
als dat de tijd er rijp voor was
voor nu fluisterde hij een glimlach
in haar donkere ogen
