We reden naar huis
Er was een knallend geluid
Ik draaide me om
En schrok me honderduit.
Je lag daar op de baan
Met je hoofd vol bloed
Ik kon maar amper blijven staan
Ik verloor bijna al mijn moed
Die stomme brommer moest weer snel gaan
En raakt een andere fietsster haar stuur
Hij verloor zijn controle over de baan.
En hij knalde op de’n duur.
Knal recht op jou.
en je was zwaar gewond.
Ik kreeg het plots ijskoud.
En stond bijna verstomd.
Er was nog een meisje bij.
En die brommer kon ik niet aanzien.
Dat meisje was niet echt blij.
Maar ze zat direct recht nadien.
Jij lag daar.
En gaf geen antwoord meer.
Ja ambulance kom maar.
En hij keerde snel weer.
Ik reed met de fiets door
en was terwijl doodsbang.
Het was net of ik telkens die knal weer hoor.
de tranen liepen over mijn wang.
Eindelijk was ik gearriveert
en er was telefoon.
Maar twas net of alles werd gebarricadeert.
Niets was nog gewoon.
Het was je ma
En je lag opt intensieve
Ik zat hier met mijn pa
en in mijn hoofd heel wat motieven.
En dit alles terwijl het examens was.
Maar jij zat in mijn achterhoofd.
Hoewel ik alles toch 1 keer las.
Zoals ik je ma had beloofd.
Ik kwam bijne iedere dag.
zelfs met examens voor de boeg.
16 dagen dat je daar lag.
Die waren zeker lang genoeg.
Langs je rechterkant zie je nu niets meer.
Maar dat stoort mij niet hoor.
Wij maken plezier keer op keer.
Maar dat hadden de meesten al wel door.
Op die brommergast ben ik nog wel wat kwaad.
Maar dat ligt niet aan mij.
Het is een gevoel dat precies niet overgaat.
En dat maakt me niet altijd blij.
Maar 1 ding wil ik dat je weet,
Wat er TOEN gebeurt is,
Dat is iets wat ik nooit vergeet.
Dit is een gedicht dat ik ooit geschreven heb voor een goede vriendin van mij. Zij is 2 en half jaar geleden om ver gereden nu is alles er goed mee en ze is goed herstelt maar ze ziet dus nog maar door 1 oog en ik vind dat heel erg voor haar. Maar dat is iets waar niemand iets aan kan doen (zenuw zwaaar beschadigd) Maar Nesje hou u goed eh meid! En laat u niet doen!
Kusjes
Doke