Mistig zijn de ramen binnen
door de kou van buiten
feestelijk de dis op tafel
waaraan luid door alcohol
de woorden verstillen
in een valse lach
hoor ik niet zijn stem
die mij doet beven
als ik zou struikelen
mijn beide benen breek
ja zelfs dan
zou hij doorlopen
verkleumt van de kou
verdwijn ik elke minuut
dieper in de sneeuw
mijn tranen
treuren wijselijk stil
in ijspegels op mijn jas
het geluid van stilte
overwint elke pijn
zie alleen de beelden
van het gezin van weleer
door de ruiten beslagen
heimwee naar zijn stem
draag mij naar het graf
met een engelenkoor
verwarm mijn stilte
door de goden te verzoeken
zorg voor mijn tranen
op de verloren terugweg
geef hen die mij
de deur wezen naar nu
liefde en wijsheid
geef hen de kracht
toch de hemel aan te raken
zodat de kus van weleer
uit liefde is gegeven.
18-10-‘02/23:05
chanellps: | Zaterdag, oktober 19, 2002 08:08 |
Na zoveel jaren toch kunnen vergeven ... is een heel mooie gave ! | |
victor van der Daelen: | Zaterdag, oktober 19, 2002 01:59 |
Wel Di Angeli, je hebt de engelen nodig, 't zal je naam wel wezen zekers? Groetjes van Victor |
|
wijnand....: | Zaterdag, oktober 19, 2002 00:51 |
beetje misttroostig word ik hier van maar wel een prachtig sfeervol gedicht past goed bij deze tijd van het jaar |
|
blommeke: | Zaterdag, oktober 19, 2002 00:28 |
als je kunt vergeven, ben je sterker dan wie dan ook,.. Blom |
|
Auteur: Di Angeli | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 19 oktober 2002 | ||
Thema's: |