weet je wel mama,
hoe ongelukkig ik was bij jou?
steeds ruzie,
maar toch zag ik je doodgraag
maar nu laat jij me hier in de kou
mijn zus en ik onafscheidelijk,
elkaar soms wel hatend.
zij gaat weg
nee haar alleen laten gaan zou ik nooit doen
dat moest je weten
nog voor ik iets kan zeggen
gooi je ons eruit
daar staan we dan,
zomaar alleen op straat
papa komt wel
ik wil je nog één keer zien
je een knuffel geven
papa wil met je praten
we bellen je op,
maar nee je smijt gewoon neer
alles op slot
wij gaan
ik negeer de pijn
ik negeer mijn bloedend hart
pas na twee weken bel je
nee niet om lief te zijn,
nee,
met het bevel:
onmiddelijk naar huis komen jullie!!!
denk je dat het leven zo in elkaar zit?
nee, het is te laat,
ik, mijn zus, en papa,
wij zijn nu gelukkig samen
je belt na een paar dagen opnieuw,
en weer trap ik erin om op te nemen,
maar wat hoor ik:
dat ik een egoïst ben
dat ik koud ben
dat ik hard ben
dat ik gevoelloos ben
dat ik het niet verdien dat iemand me gaag ziet
en....
dat ik thuis moet komen
denk je nu echt dat het leven zo in elkaar zit?
vergeet het maar
het is voorbij
voorgoed
en ook je smoesjes,
die je met mijn kleine zusje uithaald
laat het...
ik wil haar niet meer wenend aan de telefoon horen zeggen
dat ik trug moet komen en dat ze me haat
laat het gewoon allemaal...
soms vraag ik me wel eens af:
ben ik echt zo....
hou je echt niet van mij???
haat je me???
meen je allles wat je zegt???
soms zou ik je zelfs willen bellen,
waarom?
om je de waarheid te vertellen
om te laten weten dat je mijn leven verpest
om je te laten weten dat school niks meer wordt
want zolang ik mijn boeken niet krijg, kan ik niet volgen
weet je....
laat het...
en deze keer voorgoed...
deze keer kom ik niet meer terug
deze keer ben ik niet meer zo stom
echt niet
en nooit meer...