Ik zit hier zomaar te staren.
Een zonsondergang die ik bekijk.
Hoe de zon weerkaatst op het water.
De rode gloed doet me dromen,
over een wereld waar geen zorgen zijn.
Gevoelens die ik niet onder controle kan houden.
Met de zonsondergang ga ik mee,samen
met mijn hoop en pijn die jij veroorzaakt.
Een onverdraagzame last die mijn hart draagt.
Een last waarmee ik elke dag vecht.
In de verte zie ik onze liefde verwelken.
Ik wil me vastklampen aan wat ik had.
Er is geen verandering...
Ik voel me wegkwijnen in de diepte.
Zo pijnlijk en ik kan mijn tranen niet bedwingen.
Mijn behoefte,
wat ik nodig heb om te overleven,
ben jij,mijn liefste.
Jij gaf mij wat ik nooit heb ervaren.
Liefde zonder grenzen.
Voor een moment kon ik geluk proeven.
Ik kon het aanraken.
Ik zag het in je ogen.
Zonder jou zie ik geen reden niet meer,
om te ademen,
om te staan,waar ik nu sta...