ben ik de echte ik die k laat zien
of denk ik dat maar
weet niet wie ik ben
voel me niet mezelf
alsof ik sommige mensen voor de gek hou
diegene die me langer kennen
kennen me
de rest ziet een stil meisje
een verlegen meisje
iemand die niks durft
maar zo ben ik niet
zo voel ik me niet
bij mensen die ik niet ken ben ik heel verlegen
zeg nooit wat
daarom heb ik bijna geen vriendinnen
maar de vriendinnen die ik heb,
daar heb ik wat aan
ik weet het niet meer
doe woorden spoken door bijna al mijn gedichten
er is geen liefde in mijn leven
waar k over kan praten
alleen maar droevigheid,
spijt
en onzekerheid
voel me altijd heel onzeker
als k ergens loop denk ik...
wat vinden ze van me
gaan ze wat van me zeggen?
daarom voel ik me prettig
bij mensen die ik ken
die gaan niet over me oordelen
die nemen me zoals ik ben
ik voel me net als een mens in het water
met haaien om me heen
witte haaien
hongerige haaien
klaar om aan te vallen
bijvoorbeeld in een discotheek
zijn allemaal mensen
ken ze niet
weet niet wat ze van plan zijn
ik kan zwemmen maar ben bang
bang om aangevallen te worden
aangevallen door woorden,
en schaamte
weet niet hoe ik erover heen kom
door mensen om me heen te hebben
en vrienden te maken misschien
misschien is dat de manier
ik ga het proberen
ga hopen
hopen dat ik word aangevallen
maar niet verslonden....