Op een mooie zonnige dag, als alles beter is
Hoor ik het voor het eerst, het geluid van het gemis
Als verborgen donder aan een heldere hemel knalt
Zo schrik ik van het gemis dat in mijn leven valt.
Nooit eerder had ik dit gezien, gehoord of gevoeld
En toen ik daar door het park liep, het was totaal onbedoeld
Maar toch dat zuigende geluid, dat eindigt als een plop
Niet eens langzaam kwam het binnen, en liet me met een strop.
De pijn, de leegte, het gevoel, dat nog niet eerder is geweest
Laat in mij los, een week gevoel, wat mis ik dan het meest?
Na lang denken beklemt mij het pijnlijke gevoel
Dat hoe lang ik ook denk, ik niet weet wat ik bedoel.
Maar naar mate ik meer denk,
Mijn gemis de aandacht schenk
Besef ik langzaam, het geeft wel steun,
Ik heb mijn geluk waarop ik leun
De pijn van het gemis verandert in een wens
Waarmee ik het gemis verberg, ook ik ben maar een mens