Verward
Waarom overvalt dit gevoel me steeds weer?
Waarom kan ik je niet zien zonder gek te worden?
Het scheen allemaal zo gemakkelijk te gaan.
Tja, het kon niet anders, net 2 vijanden.
Nu ik de verandering, waarnaar ik al zo lang verlang,
zo hard opmerk, schijn je mijn hoop opnieuw leven te hebben ingeblazen.
Wat ik moet doen, weet ik niet.
Wat ik wil doen, weet ik nog minder.
Verward, verteerd, vermoeid, is hoe ik mij voel.
Die ‘verliefde smurf glimlach’
schijnt maar niet van mijn gezicht te verdwijnen.
Alsof iedereen het mocht weten.
Ik wil dit niet, jij waarschijnlijk nog minder…
Het was een belofte die ik houden moest.
Wat mijn hartje zegt, geen twijfel mogelijk.
Wat mijn verstand zegt, daar is het anders mee gesteld.
Waarnaar ik ook ga, wat ik ook doe,
waaraan ik ook denk, telkens weer duik jij op.
Een naam, een glimlach, een stem die me steeds weer aan jou herinnerd.
Ach, ik laat het gaan, ik zet mij vrij.
Ik wil dat je aan mij denkt als vriendin.
“ Ik wil je maatje zijn, meer niet “ spookt nu door mijn hoofd.
Ik zie een vriend, een vriendin, samen op stap, vele avonturen tegemoet.
Hopelijk nog vele jaartjes,
want je laten gaan, daar ben ik nog niet aan toe…
(14.05.2003)