Een KARREVRACHT aan gevoel DONDERT
over kinderkopjes
Als zij kwaad de duisternis insnelt
op een opoefiets
Het was altijd mijn schuld
maar dit keer niet
Zij verafschuwd nu slechts
haar spiegelbeeld,
dat verfromfraait op het
glas lag, eelt
Want organen in hun
schelp verankerd
raken murw en met de
tijd verkankerd
Van het ijzig pezen en
dageraad indelen
rangschikken van behoeftes;
strelen
Voor het moedeloos ontgoochelen
Voor het oeverloos verloochenen
Voor de ouders van het kind
Voor de vader van de wind
Zij wantrouwde slechts
mijn ledematen
Mijn borst rustte immer
bij haar, gelaten
Alsof ieder angstmoment
het eender was
Gebalanceerd door middel
van een waterpas
Dat haar daden niet de
mijne waren
Zonder plichtsbesef zijn
uitgevaren
Het beloofde land dat giftig
helder schijnt
Zodat elke vluchteling
wegkwijnt
Voor het moment van woede daar is
Voor het laatste maal dan klaar is
Voor de deur dicht valt, op slot
Voor de complexe breuken van het bot
Zij is zichzelf slechts
uitleg schuldig
Dan is zij winnaar, die
ik huldig
Moge mijn krans haar
nek dan breken
Tot zijn uitbarst in tranendal
en smeken
Het verwijt dat in brieven
door haar geschreven
Moet onthoofden fluks mijn
lust voor leven
Verloor zijn kracht door
repetitie
Als dagelijkse acties van
een militie
Zij is met haar spullen weg,
hoewel ze onze spullen waren
Onze spullen in haar tas.
Een KARREVRACHT aan gevoel DONDERT
over kinderkopjes
ikkuh: | Zaterdag, juli 12, 2003 11:06 |
mooi gedicht.. liefs xxx jorinde |
|
dikkertjedap: | Vrijdag, juli 11, 2003 18:52 |
jammer dat je geen homepage hebt, ik zou graag meer van je lezen. groet, dd |
|
Auteur: Han Sterk | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 11 juli 2003 | ||
Thema's: |