Ik weet dat je dit niet leuk zult vinden,dus doe ik het in een gedicht .
Ik weet dat het lang geleden is,toch ben ik het verplicht
aan jou en mij , want er zijn dingen die ik nog altijd niet begrijp .
Je liet je dagboek -oei toch- per ongeluk liggen ,
met de pen er extra moeilijk opgespeld .
Het leek wel alsof je wou dat we het lazen ,
dat heb je achteraf ook verteld .
Opeens zag iemand het dagboek en begon er in te lezen.
Ik ben de kamer niet uitgegaan .
Ik heb er enorm veel spijt van .
Ik heb het uit nieuwsgierigheid gedaan .
De dag erna vroeg je aan mij of ik het had gedaan .
Ik bekende , ja wat zou ik anders doen
-liegen tegen jou is toch onmogelijk-
het leek allemaal in orde toen .
Tot op dit punt kan ik volgen ,
dit is echt de laatste keer dat ik erover zaag ,
was het alleen maar een domme ruzie geweest ,dan was ik hem al vergeten .
Maar sinds kort heb ik een vraag .
Waarom moest ik getest worden ?
Had ik ooit daarvoor je vertrouwen beschaamt ?
Maar ja , je hebt wel gelijk gekregen .
Ik heb inderdaad je vermoedens beaamt .
Maar dat was niet de belangrijkste vraag , nee die moet nog komen .
De allerbelangrijkste vraag : heb jij uit die gebeurtenis bepaalde conclusies genomen ?