Oh, is hij het,
laat maar bellen;
geen gejank nu
aan mijn kop
Heeft toch nooit iets
te vertellen
'k Neem de telefoon niet op
Hij is zielig
Oh, zo zielig
Mij opzadelen met schuld
Door te janken
als een baby
Eigen schuld,
dus, dikke bult
Nooit eens lachen
altijd huilen
want hij zit daar
zo alleen
Krokodillentranen
huil hij
en ik,
ik ben gemeen
Kan niet aardig
tegen hem wezen
Behalve als
hij normaal zou doen
De drank
heeft mij doen
scheiden
Hij kon daar wat aan doen
myrkvi : | Woensdag, januari 24, 2007 19:08 |
Lieve Jannie ik lees even wat oude gedichten van je, deze is wel heel treffend moet ik zeggen... veel liefs en dikke kus myrkvi |
|
*Miranda*: | Vrijdag, september 12, 2003 16:59 |
Triest verhaal, mooi geschreven... Laat hem maar weten hoe jij erover denkt! Je klinkt erg sterk. suc6!! Liefs, Miranda |
|
Auteur: Jannie Hoogendam | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 12 september 2003 | ||
Thema's: |