Ik ben verdronken in je ogen,
als een zee zo hemelsblauw,
werd ik bijna meegenomen door een vloedgolf,
en viel ik voor jou.
Op dat moment deelde ik mijn leven nog met een ander,
en mijn verstand zei "nee",
nu is alles veranderd,
en nam die vloedgolf me toch mee.
Terug naar de realiteit,
vraag ik me af: "heeft dit zin?"
ik heb van niks geen spijt,
maar toch gaat dit tegen mijn geweten in.
Ik ben nog niet toe aan een nieuwe relatie,
een relatie zo ver uit elkaar,
en heeft dit een garantie??
de garantie dat we er,ondanks de afstand, zullen zijn voor elkaar??
'S morgens open ik mijn ogen en denk ik aan jou,
in gedachten ben je 24 uur per dag bij mij,
Je bent zo ver weg maar toch heel dichtbij.
Ik wil je beter leren kennen,
ik wil weten of dit kan slagen,
ik moet gewoon aan het gevoel wennen,
dat de afstand ons uit elkaar kan jagen!
Ik wacht af,
en laat alles op me af komen,
ik weet dat ik je ondanks alles elke nacht tegenkom in mijn dromen!
Liefs Kim