Woorden maken haar lach kwetsbaar.
Als ze fluistert is de pijn
haar vriend.
De wereld is het bed
en
de tijd die alleen maar slaapt.
Ze kijkt me aan en verliest
haar gedachten
in een puzzel
die ze niet
begrijpt zolang elk
mens
voor haar
op een gevallen engel lijkt.
Engelen wil ze zien maar
mij vraagt ze alleen om
een koud afscheid
van tranen die
geen woorden zijn
en onze
verloren vriendschap
weer
met een oude droom bedekken.
Auteur: victor ruhlmann | ||
Gecontroleerd door: ;o)x | ||
Gepubliceerd op: 26 september 2003 | ||
Thema's: |