Daar,
daar lig jij
papa.
Met je ingevallen gezicht,
met je blauw omrande ogen,
strak
op het raam gericht.
Hier,
hier ben ik
papa.
Met m'n rood behuilde gezicht
met mijn traangevulde ogen,
afwachtend
op jou gericht.
Ik
ik wil jou zoveel zeggen,
maar je verdraagt van mij geen woord,
je laat me keihard voelen,
dat jij,
je alleen maar aan mij stoort.
Jij
jij wil me niets meer zeggen,
alleen maar dat ik moet gaan,
dat ik hier niet zo,
emotie getoond,
en jankend zou moeten staan.
Jouw,
jouw waardering,
papa.
Geef me die één keer,
want die heb ik zo hard nodig,
want dit doet me toch zo'n zeer.
Jij bent toch mijn vader?
Ik ben toch je kind?
waarvan je hoort te houden,
en dat jij,
hartstochtelijk
zou hebben bemind,
als.............
Papa,
vertel me het dan,
waarom jouw vaderlijke hart
mij,
niet omarmen kan.
( voor de man die aan zijn sterfbed niet kon vertellen dat hij mijn vader niet was )