wenende milenia later
'k loop eenzaam langs een waterkant
zie een weerspiegeling in de golven
twee mensjes, wandelend, hand in hand
jij, ik, onder emoties nu bedolven
zon breekt heel langzaam donk're wolken
een glimlach mijn gelaat verlicht
hoe kan ik dit gevoel vertolken
meer nog dan woorden, dit gedicht
en wijl de zon verzinkt in 't water
- sterren verschijnen op duist're achtergrond -
als kleurenprachtige gloed verdwijnt iets later
en ik niet wist dat zo'n geluk bestond,
dan stroomt heel rustig ogenwater
en tranen natten 't dorstig zand
pas wenende milenia later
weet ik dat 'k in mijn liefde ben gestrand.
**********
sunset 09-10-2003
**********