Wiegend in een gouden zon,
de blik half naar binnen gericht
op een smaragd groen veld
groeit een zeldzaam schone bloem
Zachte conturen vormen haar lijf,
welk aanvoelt als zijde zacht fluweel
Doch zelfs de schoonheid van haar basis
is niets vergeleken met de eigenlijke kroon
Een krans van talloze lichtgele donsjes
de eigenlijke kern zo wonderbaarlijk sieren
Als een glanzende nimbus boven een engel
wier gelaat de kleur van zoete chocola zich
telkens weer naar het licht doet keren
Mijn hart slaat voor deze bloem,
haar glans elke betekenis uit mijn spraak verslaat
zodat ik machteloos en niet wetende wat te doen
alleen kan schrijven en hopen
ooit het licht te mogen zijn
elise_louise: | Maandag, oktober 13, 2003 20:47 |
te gek | |
elise_louise: | Maandag, oktober 13, 2003 20:46 |
te gek | |
margot: | Maandag, oktober 13, 2003 19:23 |
een gedicht en een bloem naar men hart... super!!!!!!! liefs,margot |
|
kokkie: | Zondag, oktober 12, 2003 14:28 |
lyrisch... liefs angela |
|
marije kooij: | Zondag, oktober 12, 2003 13:45 |
ik hou ook al zo van zonnebloemen! moet je mijn gedicht ook maar s lezen.. 'de zonnebloem' van 'marije kooij' xxx... mede-zonnebloem-lover... marije | |
MayadeBij: | Zondag, oktober 12, 2003 13:07 |
Mooi! | |
Auteur: Alexander Díaz | ||
Gecontroleerd door: Frummel | ||
Gepubliceerd op: 12 oktober 2003 | ||
Thema's: |