troosteloos lijkt
die grote eik
hij heeft verloren
zijn prachtige tooi
waar hij nog
niet lang geleden
meer pronkte
nu is hij in rust
nadat hij zijn vruchten
de grond liet kussen
waar hij dieren mee voedde
om de winter te overleven
schijn bedriegt
de eik heeft geen verdriet
maar spaart enkel
zijn krachten
om naar de winter
weer te pronken
mooier als ooit te voor
en het rare is
ik vind zelfs
die kale bomen
wonderschoon
christa
Boudaatje: | Donderdag, november 20, 2003 22:40 |
zeg wel Christina, wonderschoon!!! wonderschoon is jouw dichtie! knuffels |
|
Roxette: | Donderdag, november 20, 2003 22:03 |
Prachtig Christa! Alles heeft zijn eigen schoonheid...en de hoop bloeit in je gedicht... Liefs, Rox |
|
M@ri@: | Donderdag, november 20, 2003 16:05 |
wonder van schoonheid in schitterbaarheid liefs *boselfje* |
|
Aisha: | Donderdag, november 20, 2003 13:37 |
wauw prachtig! liefs, |
|
Evenstar21: | Donderdag, november 20, 2003 10:26 |
ikke ook! maar het mooiste zijn ze als ze de echte herfstkleuren hebben:) kuzzzzzzz |
|
sunset: | Donderdag, november 20, 2003 09:07 |
Zelfs de 'schijndood' van de natuur heeft idd een mooi, weemoedig-droeve schoonheid. Liefs / sunset PS: je 'dichterlijke bedenking' is weer een gevoels beauty. |
|
Auteur: christina | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 20 november 2003 | ||
Thema's: |