Die groene ogen
Zo leeg als dit blanke papier...
Zo nostalgisch voel ik me hier...
Ik weet nog goed toen ik haar voor het eerst zag
Onwetend,genietend van de zon toen ze op haar handdoek lag
Ik hield haar bewust in de gaten
Ik...ik kon het echt niet laten...
Snel schreef ik iets op papier
Ik stond precies heel even alleen op een onbevolkte pier
En gaf het haar zonder veel nadenken
Ze wist niet wat ik haar toen allemaal wou schenken...
Die oneindig groene ogen
Als ze me echt zou kennen zou ze me wel gaan mogen...
Lang niet verliefd maar intens verdwaald
Zo dun,zo onhandig,een vlijmscherpe naald...
Ik heb sindsdien al wel eens met haar gepraat
Onbelangrijk,geen goed geen kwaad
Zal ik ooit eens echt in die diep-groene ogen kunnen kijken?
Ik zal proberen te vechten maar uiteindelijk toch bezwijken...