Zo kennen ze mij
als er gelachen wordt
ben ik er als eerste bij.
altijd even vrolijk en blij
Maar diep vanbinnen is het zo niet
elke dag zit ik te huilen van verdriet.
mijn ogen glinsteren
niet van geluk,
maar van al dat verdriet
dat niemand ziet.
Waaraan heb ik dit verdient?
wat doe ik toch verkeerd?
wat is er mis met mij?
Alsjeblief, vertel het mij!
Ik zie het niet meer zitten
ik kan nergens meer tegen.
het is gedaan voor mij
al die dagen huilend in slaap vallen
is dat hetgeen dat je wilt?
Steeds weer die drang om naar dat mes te grijpen
en toch blijf ik er tegen vechten.
maar waarom zou ik moeten blijven vechten?
wat is de zin van het leven
als jezelf niet meer leven wilt, maar blijft voor de anderen?
dan kan ik er even goed een eind aan maken.