Om ergens te beginnen;
niemand begrijpt mij
zelfs de mensen die me
maakten slaan de plank mis
Zij willen dat ik iemand
anders ben dan
de persoon die zich
in mijn vel huisvest
Dat jij nu ook verwacht
dat ik in een prins
veranderen zal
wrange; ijdele hoop
Ik ben een vliegtuig wrak
Sta in de fik, lik mijn
brokstukken over de
landingsbaan verspreidt
Nooit meer stel ik eisen
aan anderen, die
op hun beurt eisen
aan mij stellen
Ik sta los van mijn
voetstappen til niet
eens echt meer
mijn benen op
Vastgedraaide schroef
met afgeslagen kop
dus nooit meer weg
te denken uit de muur
Dat daar ooit een foto hing
ik in Zuid-Amerika
met vrienden, dat ik
oh zo gelukkig was; leek
Maar nu al twijfel bij de gedachte
aan mijn eigen stem
Voer me af als water door
de regenpijp recht de
ton in blus met mij
echter geen brand
Waarschijnlijk zal mijn
bloed slechts vuur
oplaaien dat het
eigenlijk blussen moet
Stilaan zal het verontrustende
gebeuren en zal
ik nimmer zijn een
man, minnaar met missie
Als slotzin van een refrein
RedLivia: | Dinsdag, december 30, 2003 23:40 |
Coool! Verfrissend....herkenbaar. | |
MayadeBij: | Dinsdag, december 30, 2003 21:24 |
Ik eis dat er geen eisen aan mij gesteld worden.. | |
Caroline van Geel: | Dinsdag, december 30, 2003 21:13 |
Wow, dit gedicht dendert echt door mijn hoofd heen en het dendert, dendert maar door. Maar wel heel mooi geschreven. En als ik naar mijn foto's kijk, van mijn persoontje in Australiƫ, denk ik ook, kon ik maar terug naar die tijd. Maar die tijd komt wel weer voor mij en ook voor jou. Ik ga hem nog een keer lezen, kus Caro | |
Auteur: Han Sterk | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 30 december 2003 | ||
Thema's: |