Ik snap het niet, begrijp het niet,
Voor mij,voor ons, zijn er alleen vragen,
Wetenschappers zijn ook alleen maar mensen,
we kunnen van hen niet verwachten dat zij de geheimen van de mensheid kennen,

Wie kan mij vertellen,
Wat het doel van leven is,
Iedereen komt en gaat,
Wordt gebroken en gemaakt,

Wie kan mij vertellen wat het nut van leren is,
Wanneer er een dag komt dat je hersenen staken,
Wanneer je alles wat je ooit geleerd hebt weer vergeet,
Wat is het nut van leren wanneer je dit weet?,

Hoe kun je nou genieten,
Wanneer jouw ogen op een dag voor eeuwig sluiten gaan,
Die mooie blauwe lucht kan dan niet meer gezien worden,
Wat moet er van ons worden?

Want je kunt toch niet genieten van iets moois,
Wanneer je weet dat het weer weg zal gaan ,
Want wetend dat het weer weg zal gaan,
Brengt je verdriet, of ben ik de enige die het zo ziet?,

Want verdriet is niet genieten, dus genieten wij niet volop,
Ik snap er allemaal niks van,
Is er dan niks wat een mens echt kan?,

Onze ogen kunnen op een dag niet meer kijken,
Onze hersenen zijn op een dag niet meer te verrijken,
Ons hart klopt ooit met kloppen,
En ons leven met alles wat wij daarin hebben geleerd zal dan stoppen?!,

Ik wou dat het antwoord voor mij lag,
Dat ik het nu voor mij zag,
Helaas is het antwoord niet te vinden,
En daardoor kan ik me helaas niet aan het leven binden,

want wat ik zie
Zie ik op een dag niet.
Veel dingen van wat ik nu weet.
Is wat ik op een dag vergeet.
Wat mij doet verblijden.
Is op een dag niet meer bij me.
Wat mij doet leven, mij doet bestaan.
Zal op een dag stoppen gaan.



*Een onmogelijke taak is : vasthouden aan het leven,
Want daardoor kun je de dood niet vergeten...........*